من...

من یه جوون پیر خستم

نمیخوام کسی بگیره دستم

اون لحظه هایی که میشکستم

همه میدیدن و مینشستن

من جوونیمو چه زود باختم

ولی آدما رو خوب شناختم

دنیا...

هـر کـسـی از ایـن دنـیـا چـیـزی بـرداشـت ؛

مــــــن از ایــــن دنـــیــــا دســـــت بــــرداشـــــتــــــم ؛؛؛؛

من و او...

میدانستـَـم رویـــا بود ... [مــَــن و تـــــُـــو]

[ بَعــید بـود آن هَـــــمه خـــــوشبختی !!! ]

حَتـــی در تَــــ ـــصـور ِخـــُـدا هـــم نبـــود...

 حَق داشتــــ کـــــه بـرآورده نـــــکرد

دُعـاهــ ــای مـــــن گُـــــــناه بـودنـــــد !!!

هـــــــرکـاری هــم کـــنم..

 هـــرجـوری هـــــم کــه دلــــــبــــری کنم....

 دلـبــــر تـــو دیـــــگری اســــــــــت

بلا به دور...

هر شب به ذهن خسته من میکنی خطور

 
بانـــــــــــــو، شبیه خودت؛ ساده - پر غرور

من خواب دیده ام که شبی با ستاره ها
 
از کوچـــــــه های شهر دلم میکنی عبور

یا خواب من مثال معجزه تعبیر میشود
 
یا اینکه آرزوی تو را میبرم به گــــــــــور

بی تو، خراب، گنگ، زمینگیر میشوم
 
مانند شعرهای خودم؛ شکل بوف کور

کِی میشود میان کوچه... نه، صبر کن، نیا
 
میترسم از حسادت این چشـم های شور

تقدیر من طلسم تو بود و عذاب و شعر
 
از چشــــم های شرجیت اما بلا یه دور