تندیس امید 1 ..

چندی بود که ساکت نشسته بودم و به آسمان مینگریدم
میگویم:خدایا چرا مرا خلق کردی که این همه رنج کشم.مگر گناه من چه بوده است؟که باید زندگی رنجم دهد..
چرا به کمکم نمیشتابی؟مگر بنده تو نیستم؟
چرا در این دنیا کسی را برایم نفرستادی تا مرا به خاطر خودم دوست داشته باشید؟!

خدایا:غم فروشی دوره گرد شده ام و با شادی بیگانه

تنهایی را دوست داشتم و از دنیا و زندگی گریزان شده بودم
احساس میکردم که مرداب عظیم درد و رنج شده ام و ابرهای سیاه آسمان به من میخندیدند
همچون معبود ناکامیها شده بودم و ارمغان آورنده ناامیدی و دیگر آن همه شادی دوران کودکی را در خود احساس نمیکردم
و مانند دیوانه ای شده بودم که به زنجیر کشیده باشند
و مانند مرغکی اسیر در تنهایی و جدایی شده بودم
و باده خوشبختی ام بر خاک ریخته بود...